Opvallend zijn haar heldere, grote, nieuwsgierige, blinkende ogen. Ze is basisarts en bijna klaar met haar specialisatie tot EHBO-arts. Een leuke job vol spanning en hectiek.
Vastlopen door overanalyseren
Daar kwam ze ook niet voor, maar het ging over Ben haar vriend. Ze stond in vuur en vlam voor menig jongen, tijdens de studie. En toen werd het Ben, de rustige, humorvolle, stevige man. Er was alleen één maar… Babs was vastgelopen in haar introspectie. Ze onderzocht op het moment zelf of de zoen die ze gaf wel echt uit liefde was gegeven of dat ze deze alleen maar gaf omdat ze vond dat het zo hoorde of omdat ze dat graag zelf wilde, zonder dat het echte liefde was. Zo rafelde ze elke daad uiteen en ging op zoek naar de oorsprong van de handeling of gedachte. Daardoor leefde ze niet meer in het hier en nu en genoot niet meer van een spontane lach, een onverwachts gebaar of een impulsieve handeling. Ze verloor het contact met haar omgeving omdat ze naar haar navel staarde. De mooie dingen van het leven werden door haar niet opgemerkt. Ze wist niet meer wat echt was. Ze analyseerde elke gedachte en handeling dood. Waardoor ze met haar rechtvaardigheidsgevoel de relatie met Ben de ene dag verbrak en de andere week hem zo vreselijk miste dat ze weer contact met hem zocht. En Ben gaf haar die ruimte en die mogelijkheden, totdat hij het zat was. Nu wist ze zich geen raad: ze moest een beslissing nemen en vond dat onmogelijk.
Gevangen in angst
Het ging niet alleen over Ben en haar introspectie. Het ging ook over haar enorme angsten. Angsten die niemand van haar begreep, maar die haar leven beheersten. Angsten om fouten te maken. Angsten voor verstikking in een niet goed ventilerende ruimte. Angsten voor verbranden in een afgesloten zaal van een jeugdherberg zonder nooduitgang. Angsten voor de verkeerde diagnose, waardoor ze thuiskomend alle boeken er op nasloeg om te kijken of ze het goed had. Als er toch iets misschien vergeten zou kunnen zijn, dan belde ze haar collega’s nog even op. Niemand wist van haar angsten, de mensen zagen alleen haar genialiteit, haar nauwgezetheid en waardeerden haar daarom. Ze voelde zich gevangen, want de kans dat ze toch een keer een fout maakte, werd groter naarmate de tijd verstreek en ze geen fout had gemaakt.
Alles willen weten
Ik vroeg aan Babs of ze wist hoe intelligent ze was. Ze keek me stom verbaasd aan en vond het een domme vraag. Natuurlijk was ze niet intelligent. Oké de lagere school ging vanzelf, maar dat kwam doordat ze in een plusgroepje kwam. Ze had leuke vriendinnen met wie ze veel lol maakten en die elkaar hielpen. De middelbare school ging gemakkelijk omdat ze leuke docenten had. Ze vroeg me of ik wel wist hoe hard ze voor haar eindexamen had moeten blokken om aan al die verwachtingen te voldoen. Haar hele medicijnenstudie was een crime, want ze wilde wel alles weten. Elk detail probeerde ze op te slaan en kwam er steeds weer achter dat ze meer niet wist dan wel. Ze had veel moeite om zichzelf te vergelijken met anderen. Ze was het werkelijk contact met de ander verloren, omdat ze vooral gefocust was op zichzelf: wat zij niet wist. Ze was vergeten om zich heen te kijken en te kijken of anderen daar ook mee worstelden. Ze wist niet of anderen ook zoveel moeite moesten doen. Ze wist niet hoeveel anderen eigenlijk wisten in vergelijking met haar.
En ze was altijd teleurgesteld. Ze was diep teleurgesteld in anderen. Iets wat ze eigenlijk nooit geweten had, maar waar ze al pratende achter kwam. Ze was verdrietig omdat mensen dingen vroegen of zeiden die niet relevant waren. Omdat mensen iets vertelden wat haar intrigeerde, maar als ze daarover wilde doorpraten dan bleken ze er niet zoveel van te weten. Of een dure bijscholingscursus waar ze vol enthousiasme aan begon, maar aan het einde van de dag niet echt meer wist dan ze al wist. Ze was wel helemaal versleten, omdat ze niet begreep wat mensen met hun vragen bedoelde. Als ze dan het antwoord op die vragen hoorde, kon ze niet begrijpen waarom mensen die vraag hadden.
Erkennen, accepteren en waarderen
Al die aspecten kwamen in onze gesprekken aan de orde en Babs ging begrijpen dat hoogbegaafdheid geen luxe is. Dat hoogbegaafdheid een andere manier van denken, voelen en leven is. Langzaam maar zeker moest ze erkennen dat ze wel heel erg veel overeenkomsten had met hoogbegaafdheid. Schoorvoetend gaf ze toe, maar om zichzelf niet voor de gek wilde houden, liet ze eerst een test doen. De uitslag IQ van 145.
Langzaam maar zeker ontdekte ze dat introspectie een overlevingsmechanisme was geweest, waardoor ze het overleefde op de lagere en de middelbare school en ook nog op de universiteit. Ze leerde reflecteren: niet vragen wat doe ik nu echt?, maar waarom doe ik het zoals ik het doe en helpt mij dat?
Ze ontdekte dat al die angsten heel reëel zijn voor iemand die bij elke handeling alle honderd-en–één mogelijkheden kan bedenken waarop iets fout zou kunnen gaan, maar ook even zoveel mogelijkheden voor wat er nodig is om iets goed te laten gaan. Ze leerde dat accepteren en zichzelf daarom waarderen, want daardoor is ze wel een heel betrouwbare partner. Ze vocht er niet meer tegen en verafschuwde zichzelf er niet meer om. Ze schaamde zich niet meer voor zichzelf. Ze ging rechtop staan en keek om zich heen. En dat was leuk!
Prachtig mens in harmonie
Ze leerde zichzelf als mens zien en niet de verantwoordelijkheid van een god op zich nemen. Ze is mens met al haar mogelijkheden, maar ook met al haar beperkingen. Ze leerde dat de meeste ontdekkingen juist gedaan werden door het maken van fouten. Dat wij mensen eigenlijk alleen maar leren van onze fouten. Zij had door haar hoge intelligentie niet veel gelegenheid gekregen om fouten te maken, omdat ze veelal ver beneden haar niveau werkte.
Ze ontdekte dat introspectie de werkelijkheid doet verdwijnen en een onwerkelijkheid creëert. Ze kreeg het lef om na een eenzame periode naar Ben te gaan en te zeggen: alleen met jou wil ik trouwen. Ze trouwden en zij leerde genieten van spontane, onverwachte, impulsieve dingen.
Ze leerde haar werk los te laten als ze naar huis ging en ze durfde fouten te maken, omdat ze leerde dat alleen God alles in Zijn hand houdt. Ze kreeg zelfs het lef om mensen hun stervensproces te gunnen en niet tot het allerlaatste moment alles te blijven proberen. Ze leerde zichzelf niet schuldig te voelen als het tijd was voor iemand om te gaan.
Ze verzoende zich met de gedachte dat ze hoogbegaafd is en ze leerde leven met alle beperkingen en kreeg daardoor ruimte voor alle mogelijkheden.
Uiterlijk was Babs al een prachtige mens om naar te kijken en nu kwam haar innerlijk daarmee in harmonie. Ze is nu een kundige, menslievende arts op de EHBO, een liefhebbende echtgenoot en ze heeft het aangedurfd om het nieuwe leven in haar ruimte te geven en te laten groeien. Wie had dat gedacht? Babs wordt zelf moeder en mag het leven weer doorgeven.
Dineke van Kooten heeft haar eigen bedrijf genaamd Emmaüs Coaching en Supervisie. Een schat aan ervaring en vakkennis deed ze op en wil ze graag met u delen. Deze casus is geanonimiseerd, dat wil zeggen dat de naam en de omstandigheden gewijzigd zijn en de foto niet de persoon zelf is. Herkenning berust dus op louter “toeval”.
