Daar sta ik dan die maandag te wachten tussen ouders en kinderen. Voor het eerst skiles, wat vind ik het spannend. Gelukkig zit in de absolute beginnersklas, de lat zal dan wel niet te hoog liggen. Ik begin met de basisvaardigheden, glij voorzichtig vanaf de kleine piste naar beneden, ik voel controle en ben content. Wie weet kan ik straks ook skiën.
De volgende dag ga ik met goede moed naar de ski les. Ik leer wat ik moet doen door de bewegingen van de leraar na te doen en luister goed naar de feedback die hij onderwijl geeft. Mijn lijf en hersens staan in de leerstand. Voor het eerst ga een echte blauwe piste af, ik volg mijn leraar en diep van binnen ben ik ontzettend blij en trots op mijzelf de eerste meters van deze afdaling aan te kunnen.
Een botsing met impact
En dan ineens lig ik in de sneeuw, een medeleerling botst tegen mij aan en daar liggen we beiden op de helling. Ik krabbel op, overzie de situatie en begin te lachen. De ander is in paniek en als ik dat zie voel ik hoe het me raakt in mijn eigen stress en angst. Voorzichtig daal ik verder af naar beneden, mijn hart klopt tien keer zo snel en de stress en spanning groeit als snelgroeiend onkruid in mijn hart. In een split second neemt de angst volledig vat over mijn hoofd en lijf en met tillende knieën, kom ik uiteindelijk aan bij de lift. Ik ben totaal alle controle over mijzelf en mijn mogelijkheden kwijt, in mijn hoofd is een stormvloed aan gedachten en intussen kijk ik met een ‘helicopterblik’ naar mijzelf. Mijn gezicht lacht en laat niets zien.
Gegijzeld door mijzelf
Totdat ik in de auto stap , dan beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Ik voel me een loser, ik kan het nooit, het is echt niets voor mij. Vanaf de achterbank klinkt het ‘mam, geen fixie zijn, beetje meer growie’ of ‘mam, je moet niet denken dat je het niet kan, dat helpt je niet’. In mijn kinderen hoor ik mijzelf praten.
En ik, ik kan alleen maar huilen en alle oude patronen waaraan ik afgelopen jaren zo hard aan heb gewerkt komen weer naar boven. Ik sluit mijzelf op in de slaapkamer, ik maan mijzelf tot orde, ik probeer positieve gedachten op te roepen, maar mijn hart is in stress. Het lukt mij om mijzelf weer te herpakken, totdat ik ’s avonds weer in mijn bed lig. Ik voel de paniek er weer inschieten. Ik vecht de hele nacht met mijn eigen hoofd: ik kan zelf kiezen of ik door ga ja of nee, had ik het maar eerder geleerd, ik ben bang, ik kan het nooit… ik ontmoet mijzelf in de spiegel. Ik zie hoe ik door mijn zijn zo worstel met mijzelf en ik herken die worsteling bij mijn kinderen. Ik wil niet door de leerkuil, ik wil het gelijk goed kunnen.
De volgende ochtend maak ik mij klaar voor de komende lesdag. Als ik de skiënde mensen naar beneden zie komen voel ik mijzelf misselijk worden. Met een hoofd vol, gierende zenuwen en knikkende knieën sta ik weer te wachten op mijn klasje. En dan ineens besluit ik: ik stop ermee. Om mijn beslissing woorden te kunnen geven stap ik op de leraar af en barst in huilen uit. In hortend Duits geef ik aan ermee te willen stoppen, maar laat mij toch overhalen.
Ik zucht diep en ga door. Ik leer nieuwe technieken. Ik kijk goed, ik doe het na, wordt wat rustiger, maar krijg maar niet het gevoel van controle te hebben. Ik probeer met mijn aandacht in het hier en nu te zijn, maar merk hoe mijn hoofd toch meer de regie overneemt. En dan is het moment daar, ik sta weer bovenaan de blauwe piste en ik krijg de opdracht zonder stokken naar beneden te gaan. Ons groepje gaat één voor één naar beneden: het is volgen, glijden, stilstaan, wachten en feedback ontvangen. En wachten en stilstaan is voor mij nadenken, het helpt mij niet, ik voel hoe de paniek weer langzaam bezit van me neemt. Als het mijn tijd is om instructies te krijgen kan ik niet meer: ik weiger, ik stop, ik huil, resoluut maak ik de latten los, neem afscheid en neem mijn verlies.
Tijd voor reflectie
De rest van de dag en de week die volgt balanceer ik tussen ‘het is oké dat je bent gestopt’ tot ‘je had door moeten zetten’. Naar welk verhaal wil ik luisteren? Wie houdt wie voor de gek. Ik reflecteer en ontdek wat ik leer van mijzelf en over een ander.
-
- Er zijn drie stress reacties: freeze, fligth of fight. Mijn natuurlijke neiging is eerst bevriezen en dan vluchten. Ik durf niet meer te leren, het belemmert mij om door te zetten. Ik herken dit patroon goed en zie paralellen in het leren auto rijden.
- Bewust onbekwaam zijn vind ik super lastig, het bezorgt mij stress, het liefste sla ik deze fase over. Doordat ik zo goed bewust ben over wat ik doe, zie, voel, ervaar en moet kunnen zit ik mijzelf in de weg. Het zet mij vast.
- Ik heb snel een oordeel over mijzelf en vind dat ik faal. Ik ben teleurgesteld in mijzelf. En ook deze gevoelens zetten mij vast.
- Ik heb intrinsieke motivatie nodig om iets te willen leren. Ik moet er echt met 100% achter kunnen staan.
Herken jij je in dat wat ik met je deel? Dat zou zomaar kunnen, want ik denk dat meer hoogbegaafden hiermee kunnen worstelen. En dat deze worsteling belemmert om te groeien, omdat je de neiging hebt om ervan weg te gaan en het te laten zitten.
Denk zelf eens na over hoe jij door de leerkuil gaat. Denk eens na over de verhalen die je jezelf (en de ander vertelt)? Neem eens een moment van reflectie door stil te staan bij hoe je reageert op stress, wat je laat zien aan de ander en dat wat er van binnen speelt. Deel dat wat je ontdekt eens met je partner of een goede vriend en ga samen in gesprek over dat wat je anders kan doen. En deel ook eens eerlijk met je eigen kinderen (als je die hebt) over dat wat je bij jezelf ontdekt, dat kan hen ook helpen.
En uiteraard het kan altijd zinvol zijn om met een deskundige over hoogbegaafdheid en persoonlijke ontwikkeling in gesprek te gaan, zoek een coach die bij je past en die je verder helpt. Je bent van harte welkom.
Eline van de Woestijne, Bureau Kleurrijk
