Titel: Mogen zijn wie je bent, dat is geluk. De klokkenluidersfunctie van kinderen met labels als spiegel voor onze samenleving.
Auteur: Ingrid Verkuil.
ISBN 9789492179630.
Het thema van dit boek maakt nieuwsgierig: een grote groep sensitieve kinderen valt buiten het systeem van het onderwijs. Deze kinderen krijgen de boodschap mee dat ze niet voldoen aan de norm, dat er iets mis met hen is en dat er aan hen moet worden gesleuteld. Door de nadruk op de kwaliteiten van deze kinderen te leggen en te bekijken wat zij ons zeggen over het huidige onderwijssysteem, opent zich een nieuw perspectief. Deze kinderen hebben kwaliteiten die niet gewaardeerd worden maar die wel heel erg nodig zijn in onze maatschappij: creativiteit, een open blik, authenticiteit… Volgens Ingrid Verkuil denken we teveel in hokjes. We labelen te veel en ze spreekt terecht haar zorg uit over het groeiend aantal thuiszitters en dropouts. Het ontbreekt onze samenleving momenteel aan tolerantie ten aanzien van mensen die ‘anders’ zijn. Tot dusver ben ik het zeer met haar eens en ik vind dat zij een krachtig pleidooi voert voor een groep kinderen die vaak niet begrepen wordt, evenals hun ouders.
Het boek is een warm en persoonlijk pleidooi geworden. Dat maakt het boek ook minder to-the-point en krachtig dan ik had verwacht. Een groot deel van het boek bestaat uit een zeer gedetailleerde biografie van zowel de zoon van Ingrid als van haar moeder en van haar eigen leven. Als zij dit op twee bladzijdes had weergegeven in plaats van op 53, dan was het veel functioneler en exemplarischer geworden. Verder bestaat het boek uit een grote verzameling van allerlei spreuken, modellen en onderwerpen (Asperger, ADHD, hoogbegaafdheid, dyslexie, pubertijd, gevoeligheid enz.) die mijns inziens weggelaten hadden kunnen worden omdat ze weinig toevoegen aan de krachtige boodschap van de schrijfster: namelijk om onze maatschappij bewust te maken van het feit dat veel kinderen buiten de boot vallen met onze huidige manier van denken over wat normaal is. Daarnaast vind ik dat het boek weinig nuance geeft als het gaat om diagnostisering van kinderen. Ingrid spreekt erg negatief over het labelen van kinderen maar er zou mijns inziens ook ruimte moeten zijn voor de positieve kant van een diagnose, namelijk een stuk inzicht tonen in de sterke en zwakke punten van het kind en het wijzen van de weg naar goede begeleiding.
Wat mij betreft is het hoofdstuk over passend onderwijs samen met het hoofdstuk over oplossingen om creativiteit en diversiteit beter tot hun recht te laten komen het meest de moeite waard om te lezen, ook voor ouders die vastlopen met hun hoogbegaafd kind. Er zijn daarbij waardevolle tips gegeven wat betreft thuisonderwijs, een onderwerp waar ik regelmatig vragen over krijg van ouders die met hun kind vastlopen op school.
Door Willemien Schollaart-Vogel. Willemien is orthopedagoge en heeft haar eigen adviesbureau Dotado. Dotado test volwassenen en kinderen op hoogbegaafdheid.
