Benjamin, Eva en Ezra zijn aan het tekenen. Nou ja…Ezra is meer met de potloden en stiften aan het gooien dan dat hij tekent. Benjamin heeft het puntje van zijn tong naar buiten, zo erg doet hij zijn best. Hij heeft een hele mooie foto uit een boek van papa Stuiter. Er staan zebra’s op, dat zijn Benjamin’s lievelingsdieren. Ze wonen helemaal in Afrika.
Benjamin houdt van zwart-witte dieren. En die strepen zijn prachtig. “Mama” zegt Benjamin.
“Weet je dat elke zebra zijn eigen streeppatroon heeft?, er is geen zebra hetzelfde”
“Echt?” vraagt mama. “Dat wist ik niet”
Benjamin knikt enthousiast. Hij gaat weer verder met tekenen.
“Mmmm, dit is niet goed” moppert hij ineens. Hij verfrommelt de tekening en gooit de prop met een boog weg.
“Dan ga je het toch opnieuw proberen Benjamin” stelt mama voor. Benjamin pakt een nieuw papier. Hij is nog steeds een beetje boos.
Even later schreeuwt hij het uit. “WEER MIS, Grrrrrr het lukt me nooit, ik kan niet tekenen! Ik kan helemaal niks!”
Boos springt hij van de stoel, en gooit het papier en zijn zwarte stift op de grond. Eva en Ezra schrikken ervan. Eva begint te huilen, en Ezra gaat Benjamin nadoen en gaat ook schreeuwen.
Mama Stuiter slaat haar pootjes voor haar oren. “Jongens toch! Even rustig” Ze probeert Eva en Ezra te kalmeren, en neemt dan Benjamin even mee daar buiten. “Wat gebeurde er nou Benjamin?” vraagt ze.
“Ik wil een zebra tekenen, maar dat lukt me niet” Nog steeds praat Benjamin hard en boos. Hij schopt driftig wat beukennootjes aan de kant. “Het moet zoals het echt hoort!” zegt hij erbij, “Ik wil het er nu niet meer over hebben mama!”
“Ga dan maar even buiten spelen Benjamin, dan kun je even aan iets anders denken”, antwoord mama. Ze geeft Benjamin een aai over zijn hoofd en gaat naar binnen.
Eva en Ezra zijn weer gaan tekenen, maar als mama binnenkomt zegt Eva: “Mamatoe-illie ik ga wat anders doen.” En ze hupst naar de speelhoek. Daar gaat ze met de poppen spelen.
Hoofdschuddend met een glimlach op haar gezicht ziet mama het aan. Eva verzint zelf nieuwe woorden, of verandert bestaande woorden. Soms snappen papa en mama er helemaal niks van. Benjamin en Ezra worden er soms een beetje dol van. Want als Eva eenmaal bezig is, weet ze van geen ophouden.
“joefie toeillie, pappie-oe-ee” zegt Eva.
“Sorry Eva” zegt mama. “Ik snap er helemaal niks van. Wat bedoel je?”
Ze antwoord met nog meer bijzondere woorden. “Eva, als je me wat wilt vragen, moet je duidelijk praten. Ik versta je zo echt niet” zucht mama. “Ikke willuh gaag lekkuhs mama” Eva gebruikt nu wel normale woorden, maar spreekt ze uit alsof ze een eekhoorn is die nog niet goed kan praten.
“Eva, als je bij ons bent, is het niet nodig om zo te praten. Ik weet dat de meeste eekhoorntjes die in jouw klas zitten minder goed kunnen praten, en dat je je wilt aanpassen. Thuis is dat niet nodig” legt mama uit.
“Ok mama. Ik wist wel, dat op een gegeven moment mijn maagje zou gaan rammelen, en dat ik dus echt iets lekkers nodig heb om mijn maagje te vullen. Mag ik iets van die verrukkelijke nootjes om van te genieten? ratelt Eva in een keer met ondeugende oogjes.
Mama Stuiter moet ervan lachen. “Klein mafketeltje, hier heb jij een schaaltje van die verrukkelijke nootjes”
Benjamin komt ook weer binnen, gekalmeerd door het buiten spelen.
“Kom eens even Benjamin” roept mama Stuiter. Ze geeft hem en Ezra ook een schaaltje met nootjes.
“Nog even over het tekenen Benjamin” begint mama. “Ok” zucht Benjamin een beetje verslagen.
“Volgens mij wil jij het heel graag goed doen? of niet?” vraagt mama. Benjamin knikt. “Het moet helemaal perfect! Zoals op het plaatje! Maar het lukt me niet om het zo te krijgen als in mijn hoofd zit. Nou, dan heb ik er geen zin meer in! Ik kan het toch niet!”
Nu het het er weer over heeft, wordt hij weer boos.
“Weet je Benjamin, soms moet je iets heel vaak doen, voordat het helemaal lukt. Je kan niet alles in een keer goed doen. Door fouten maken kun je leren.” zegt mama.
“Ik wil geen fouten maken!” roept Benjamin uit.
“Kom eens even mee, en kijk hier eens naar” Mama laat de ingelijste tekening zien die ze van Eva heeft gemaakt. Benjamin vindt het heel erg mooi. Hij kan dat nooit! Hij snapt niet wat mama hier mee duidelijk wil maken.
“Kijk nu hier eens” Mama pakt haar schetsboek uit de kast. Benjamin bladert er doorheen.
“Deze tekening lijkt niet op Eva, en deze ook niet!” roept hij opeens uit.
“Dat bedoel ik Benjamin, ik moest Eva heel vaak tekenen voordat het lukte. Als ik na de eerste keer gestopt was, was ik teleurgesteld geweest dat ik het niet kon. En was het me nooit gelukt. Door steeds opnieuw te proberen is hangt er nu een tekening.”
Benjamin begint het te begrijpen. “Dan ga ik het morgen weer proberen, maar toch doe ik het liever in een keer goed”
“Ik vind het fijn dat je het weer gaat proberen, goed zo” zegt mama, en geeft Benjamin een knuffel.
“Morgen weer een nieuwe dag!”
Het volgende voorleesverhaal: Ondeugende Ezra
Eerdere voorleesverhalen:
– de familie Stuiter
– de expeditie
– boze Eva
Auteur: Tabitha Schreuders
